На кожного Шевченка є своя Ликера Полусмакова. Й таки вона Полусмакова — за приналежністю. Й то не несмак, а саме полусмак. І Шевченко бачить, що хист йому не належить, а могла належати Ликера. Але й Ликера не його, а якась перукарева. Лиш на старість зробилася Ликера ніби й поетовою, а не тільки голярською вдовицею. Й по смакові — на тобі полусмак.
Немає коментарів:
Дописати коментар